سینمای اجتماعی» و «سینمای ملّی» از گنگ‌ترین و مناقشه‌برانگیزترین مفاهیمی هستند که ــ بویژه در سالهای اخیر ــ بسیار در گفتار جامعه‌ی سینمایی ایران مورد استفاده قرار گرفته‌اند و هر کس هم منظور خود را از آنها مراد می‌کند. یکی از اهداف اصلی ما در بخش «سینمای ایران» فیلمخانه شفافیت‌بخشی هرچه بیشتر به این مفاهیم، بررسی آنها در نسبت با سنّت‌های جاری در مطالعات سینمایی، و همچنین انعکاس نظر کسانی است که به شکل جدّی در این باره گفته و …
با اینکه از رایان گاسلینگ، ستاره‌ی فیلم راندن گرفته تا تدوینگر، طراح صحنه، آهنگساز و تهیه‌کنندگان آن، همه و همه در فیلم جدید نیکلاس ویندینگ رفن با نام تنها خدا می‌بخشد، حضور دارند، او به هیچ‌وجه قصد نداشته این یک راندن ۲ باشد که در بانکوک ساخته شده. بی‌آنکه از موفقیت هالیوودی‌اش غافل باشد، در نظر داشته در این فیلم به پروژه‌ی شخصی‌تری روی آورد (طرح اولیه‌ی فیلمنامه را در سال 2009 نوشته بود)، که به روش خود بسازدش: با …
راندن را که می‌دیدم، چهار پنج سال پیش بود، هیچ گمان نمی‌کردم روزی بخواهم در دفاع از رفن بنویسم. فیلم فقط خدا می‌بخشد که بعد از آن آمد هم تردیدی به دلم نینداخت. حتی با شروع اهریمن نئونی، باز همان چیزی آزارم می‌داد که رفن با آن شناخته می‌شود و به خاطرش تمجید می‌شود، و برعکس مرا از سینمایش دور می‌کند: استایلیسم؛ سبْک‌آگاهیِ به سطح آمده فیلمساز که فیلم را به نمایش صناعت بدل می‌کند. نوعی تکلف و تصنعِ افراطی. …
از کدام کلینت ایستوود حرف می‌زنیم؟ دیروز: کابویِ بی‌نام/بازرسْ هَریِ خبیث. امروز: روح این هالیوودِ بی‌روح‌شده. بازیگر، کارگردان، تهیه‌کننده، آهنگساز. یک مؤلف. اگرچه در هالیوود خانه کرد (در کمپانی وارنر)، اما از ابتدا جزیره‌ی مستقلِ خودش را در آن بنا کرد (شرکت مالپاسو). پس: یک مستقل. آرام‌آرام نگاه شخصی‌اش را پرورش داد، به کلاسیسیسم محبوبش وفادار ماند و آخرین بازمانده‌ی بزرگ آن لقب گرفت. به‌بهانه‌ی فیلم امسالش، پسران نیوجرسی، سراغی از سینمای او می‌گیریم.
